ลำยองกลับจากที่ทำงานในตอนเย็นวันนั้นก็คุยฟุ้งเรื่องเสี่ยกวงที่เข้ามาดูแลการทำงานของพนักงานใหม่อย่างเธอ ยายแลเลยยุให้ลูกสาวจับเสี่ยกวงให้ได้
“ถ้าเขาเกิดชวนไปเที่ยวเอ็งก็อย่าทำเป็นอิดออดนานเชียวนา อิดออดนิด ๆ ก็พอเดี๋ยวเขาจะว่าเอ็งใจง่าย”
“ฉันรู้น่าแม่”
“เกิดเขารู้ขึ้นมาว่าจริง ๆ แล้วพี่เป็นแม่ลูกอ่อนเขาจะว่ายังไงน้า” ลำดวนเอ่ยขึ้นลอย ๆ
“นังลำดวน เดี๋ยวข้าตบปากฉีกเลยนี่ ถ้าคุณกวงเขาจะรู้ขึ้นมาก็เพราะเอ็งนี่แหละ”
ลำยองเขวี้ยงของใกล้มือใส่ลำดวน ยายแลก็คุยกับลูกสาวเรื่องวันเฉลิม “เออ...วันนี้ยัยปั้นมันมาคุยกับข้า”
“มันลงทุนมาง้อแทนลูกชายมันรึไงแม่”
“มันว่ามันให้เงินสามพัน ให้ยกไอ้วันให้มันไป ต้องทำหนังสือกันด้วย เอ็งจะว่ายังไง”
“สามพัน...มันไม่ทุเรศไปหน่อยเหรอแม่” ลำยองไม่พอใจ
“สามพันมันก็ไม่ใช่น้อย ๆ นะโว้ยลำยอง”
“ซื้อโทรภาพซักเครื่องยังไม่พอเลยแม่”
“อ้าว...เรอะ”
“หน็อย..คิดจะเอาเงินมาฟาดหัวคนอย่างข้าคนอย่างข้าไม่ขายลูกกินหรอกโว้ย ยัยปั้น”
“งั้นข้าจะบอกมันไปละกันนะว่าถ้าไม่ได้สองหมื่นก็ไม่ต้องมาคุยกัน”
เมื่อแม่ปั้นกับพ่อสินรู้ถึงจำนวนเงินที่ลำยองต้องการจากยายแล
“สองหมื่นจะบ้าไปแล้วยัยแล แกคิดว่าข้ามีเงินมากมายขนาดนั้นเชียวเรอะ”
“ข้าไม่รู้ นังลำยองมันบอกมายังไงข้าก็บอกไปยังงั้น ถ้าไม่ได้สองหมื่นก็ไม่ต้องมาคุยกันให้เปลืองน้ำลาย”
“ยัยแล แกไม่รักไม่สงสารไอ้วันมันรึไงแกถึงได้เห็นมันเป็นผักปลา ตั้งราคาตามใจชอบกันยังงี้ แกดูซิมันอยู่ที่นี่มีความสุขขนาดไหน” ยายแลปรายตามองวันเฉลิมแวบนึง
“เอายังงี้..ถ้ามันคิดว่ายังน้อยไป ข้าให้เพิ่มอีกสองพัน เป็นห้าพัน”
ยายแลได้ยินจำนวนเงินถึงกับสะดุ้งน้ำลายแทบหก แต่ยังไว้เชิงทำคอแข็งตากลอกไปมา สันต์อุ้มวันเฉลิมอยู่พูดกับยายแล
“น้าแลครับ นึกว่าสงสารไอ้วันมันเถอะ ครับน้าแลช่วยพูดกับลำยองให้ผมด้วยเถอะนะครับ”
“สองหมื่นบาทขาดตัวลดไม่ได้แม้แต่สลึงเดียว” ยายแลพูดเด็ดขาด
แล้วยายแลก็กลับมาเล่าให้คนที่บ้านฟังทางบ้านโน้นบอกว่าขอต่อลองเหลือห้าพันบาท สองหมื่นบาทมันมากเกินไป ลำยงอดไม่ได้ที่จะออกความเห็น
“คืนเขาไปดีกว่าน่าแม่ ใครเขาจะให้ตั้งสองหมื่น...บ้าไปแล้ว..คืนพ่อมันไปพี่ลำยองมันจะได้กลับเป็นสาวใหม่ ขายตัวได้ราคาขนาดนี้ ขืนเอาไอ้วันไว้แฟนใหม่มันรู้เข้า จะไม่ได้ราคานะจะบอกให้ แม่คิดว่าจะปิดเป็นความลับได้เหรอ ว่ามันมีลูกมีผัวแล้วน่ะ”
“ท่าทางคุณกวงอะไรนี่ เขาชอบนังลำยองมันมากนะโว้ย เขาอาจจะไม่สนใจเรื่องนั้นก็ได้ข้าว่าคราวนี้ข้าจะเรียกสินสอดซักสามหมื่นทองอีกซักจิ๊มิบ”
“รวมแล้วได้ห้าหมื่นขายลูกสาวได้สามหมื่น ขายหลานชายได้สองหมื่นแหมปลูกบ้านหลังงาม ๆ ได้ทั้งหลังเลยนะแม่รีบ ๆ เข้าหน่อยละกัน เดี๋ยวราคาตกซะก่อนหรือไม่งั้นก็ไม่ได้ซักบาท เพราะถูกเศรษฐีกินไข่แดงฟรี” ลำยงพูดประชดแล้วชิ่งหนีไปก่อนถูกด่า
“อี...อี...อีปากเสีย”
หลังเลิกงานลำดวนยืนรอลำยองอยู่มุมนึงของโรงงาน เพื่อกลับบ้านด้วยกัน ลำยองเดินออกมาชุดสวยที่กวงซื้อให้
“โอ้โห พี่ลำยอง ใส่แล้วดูเป็นคุณนายจริง ๆ เลย” ลำดวนทักพี่สาว
“ก็คนมันโหงวเฮ้งดี เอ็งกลับไปได้แล้ว”
“แล้วจะให้ฉันบอกแม่ว่าไง”
“ก็บอกไม่ต้องรอกินข้าว แต่เอ็งหาข้าวให้ไอ้วันมันกินด้วยนะโว้ย”
“ลำยอง..ไปกันรึยัง งานผมเสร็จแล้ว” เสี่ยกวงเดินออกมา
“ไปเที่ยวไหนกันจ๊ะ”
ลำยองหยิกลำดวนด้วยความหมั่นไส้
“เราไปหาอะไรอร่อย ๆ แถวเยาวราชกินกันก่อนดีกว่า แล้วค่อยไปดูหนังกัน” เสี่ยกวงบอกยิ้ม ๆ
“ดีจังเลยค่ะ ลำดวนชอบหนังจีนนางเอกสวยดี”
ลำยองหยิกลำดวนซ้ำอีกทีแถมถลึงตา ใส่ แล้วชวนเสี่ยกวงให้ออกไป....พอลำดวนกลับมาถึงบ้านก็หงุดหงิดเห็นแป้งกับปาน น้องชายสองคนเตะถีบกันราวกับเกิดสงครามย่อย ๆ ในบ้านยายแลเห็นลำดวนกลับมาคนเดียวก็ถามหาลำยอง
“อ้าว แล้วนังลำยองล่ะไม่ได้กลับมากะเองเรอ”
“เขาไปเที่ยวกะแฟนเขา..นั่งรถยนต์คุณกวงเขาไปด้วยล่ะแม่”
“เรอะ”
“คุณกวงเขาซื้อชุดใหม่ให้พี่ลำยองด้วย ซ้วยสวยแม่ ความจริงคุณกวงเขามาชวนไปเที่ยวหลายหนแล้ว แต่พี่ลำยองมันว่าไม่มีเสื้อผ้าสวย ๆ ใส่ ใส่ชุดทำงานไปเที่ยวคุณกวงจะอายคนอื่น
เปล่า ๆ คุณกวงเขาเลยซื้อมาให้” ยายแลนั่งหัวเราะชอบใจ
“นังลำยองนี่มันฉลาดดีจริง ๆ มันต้องยังงี้สิวะ ผัวมันให้เงินเลี้ยงลูกเดือนละสามร้อย ไอ้สิน ซื้อของกินของใช้ให้มาได้แฟนใหม่ น่าจะได้อีกทาง แล้วเขาพามันไปเที่ยวไหนเอ็งรู้ไหม”
“แถวเยาวราชมั้ง”
“โอ้โฮได้ไปเที่ยวหรูซะด้วย เผลอ ๆ จะได้กินหูฉลาม หมูหัน”
“นั่นสิ ทีแรกคุณกวงเขาก็จะให้ฉันไปด้วยเหมือนกัน ไม่งั้นป่านนี้ได้ลองกินแล้วว่ามันวิเศษยังไง”
“เอ็งจะไปเป็น กอขอคอ เขาได้ยังไง เอ๊ะนังคนนี้ ทำอะไรไม่รู้จักใช้สมอง”
“ไปกันสองคนเกิดเขาปล้ำขึ้นมาจะทำยังไงคนรวยเขาได้แล้วชอบทิ้งด้วยนะแม่ ไป ๆ มา ๆ จะได้แค่เสื้อผ้าชุดเดียว”
“อีบ้า ปากเสีย นังลำยองมันไม่โง่ขนาดนั้นหรอกโว้ย”
ลำดวนจำต้องปิดปาก เพราะขืนพูดมากไปกว่านี้คงไม่พ้นถูกแม่ด่าเป็นแน่
เสี่ยกวงพาลำยองไปกินข้าวที่ภัตตาคารหรู พูดคุยอย่างสนิทสนมราวกับรู้จักกันมานานปี ลำยองพยายามหว่านเสน่ห์ใส่จริตอย่างเต็มที่ เมื่ออิ่มแล้วเสี่ยกวงก็ขับรถพามาส่งค่อนข้างดึก หลังจากร่ำลากันอย่างอ้อยอิ่ง พอลำยองจะลงจากรถเสี่ยกวงคว้ามือไว้ ลำยองทำเป็นตกใจ ทำเป็นไร้เดียงสาเขินอาย
“ฉันไม่เคยเจอผู้หญิงที่ไหนสวยอย่างลำยองเลยรู้ไหม”
ขอขอบคุณแหล่งที่มา :
ทองเนื้อเก้า วันที่ 2 ตุลาคม 2556
