อันยาปรึกษาสิงห์ว่าควรจะบอกความจริงกับสินและฟองคำหรือไม่ เรื่องที่เธอเคยทำร้ายแสน สิงห์ว่าไม่ว่าพ่อกับแม่แสนจะไม่รู้จักให้อภัยคนที่ทำผิด แต่แค่อันยารับมือกับแสนก็คงเป็นเรื่องหนักหนาอยู่แล้ว ขณะที่ฟองคำก็สังเกตเห็นว่าอันยาท่าทางเศร้า ๆ ซึ่งคงจะมีเรื่องอะไรอยู่ในใจ อันยาเห็นแสงแดดยามเย็นทาบทาไร่สตรอเบอรี่สวยงามมาก จึงออกไปเดินเล่นอย่างเพลิดเพลินไกลออกไปเรื่อย ๆ และเมื่อรู้สึกตัวก็พบว่า ท้องฟ้ามืดมิดมองไม่เห็นเส้นทางกลับไปบ้านไร่แสนรักเสียแล้ว ฟองคำ สินและสิงห์ ตามหาอันยาไม่เจอ หนานปิงและแสนเดินเข้ามา ฟองคำจึงเล่าเรื่องอันยาให้ฟัง อันยามึนไม่รู้จะเดินไปทางทิศไหน เพราะฟ้ามืดมากแล้ว ท้องก็ร้องครืดคราดเพราะหิว อันยาเลยต้องกินสตรอเบอรี่รองท้อง ระหว่างที่กำลังกัดสตรอเบอรี่อย่างเอร็ดอร่อย “ที่แท้ก็มากินสตรอเบอรี่มีความสุขอยู่นี่เอง !” อันยาที่เคี้ยวสตรอเบอร่ีเต็มปากชะงัก เงยหน้าพรึ่บขึ้น !! แสนนั่นเอง อันยาอ้าปากเหวอ รีบ ทิ้งสตรอเบอร่ีที่อยู่ในมือ ลูบหน้าลูบตารักษาฟอร์ม แต่ไม่ทันแล้ว “คือ ฉัน..ฉันหิวจริง ๆ นะคุณ ไม่ได้ขโมยนะ ไว้เดี๋ยวฉันจ่ายตังค์ให้” “ช่างมันเถอะ ถ้าแค่นี้ ผมถือว่าทำทาน !” อันยาอึ้งไป เมื่อได้ฟังน้ำเสียงที่เย็นชา แถมเห็นสีหน้าที่เย็นชาไม่แพ้กัน “ตอนนี้ทุกคนที่บ้านวุ่นวายหาคุณกันใหญ่ เชิญกลับได้แล้ว” แสนหันหลังให้ จะเดินนำไป “ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้ที่บ้านคุณเป็นห่วง แต่ฉันหาทางกลับไม่เจอจริง ๆ ความจริงเมื่อวานก็เกือบหลงทางไปทีนึงแล้ว ฉันคงไม่คุ้นกับทางในชนบท” “ถ้างั้นคุณก็ไม่ควรมา! จำที่ผมบอกคุณครั้งสุดท้ายที่เราเจอกันไม่ได้แล้วเหรอ” คราวนี้เสียงแข็งโป๊ก อันยาชะงักกึ้ก !!! ความทรงจำที่แสนตัดรอนกระแทกใส่อย่างแรง !! อันยาบอกเสียใจและว่าเธอไม่ได้ทำงานที่ไรท์เพอร์เซิลแล้ว แสนบอกไม่เกี่ยวกับเขา “คุณแสน หลังจากวันนั้น ที่คุณบอกว่า..อย่าพบอย่าเจอกันอีก ฉัน..ฉันไม่เคยสบายใจเลย ฉันไม่เคย..ยิ้มออกจริง ๆ เลยสักครั้ง..” อันยาสารภาพ แสนส่ายหน้า ไม่อยากเชื่อ และไม่อยากจะฟังอีก “คุณเชื่อฉันอีกสักครั้งได้มั้ย ต่อไปนี้ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่พูดโกหกอีก คุณเชื่อฉันนะคะ..คุณแสน..” แสนที่ต่อสู้กับจิตใจตัวเองอย่างมาก หันมาบอกกับอันยา “ผมถามจริง ๆ! หลังจากทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณทำ คุณยังจะต้องการอะไรจากผมอีก! คุณหลอกผมซะขนาดนั้น มันยังไม่พออีกรึไง หะ อันยา !!” อันยาอึ้ง เมื่อแสนพูดออกมาแบบนั้น กระแทกใจเธอเข้าอย่างจัง !!! “กลับกันสักที พรุ่งนี้เช้า ผมจะให้พี่สิงห์ไปส่งคุณในเมือง” แสนบึ้งตึง บอกแล้วหันหลังไปทันที อันยาฟังคำตัดรอนของแสน จุกจนพูดไม่ออก...แทนที่จะตามแสน หันหลังขวับ เดินไปอีกทางนึงทันที !! แสนหันมาเห็นก็ตะโกนเรียก อันยาเดินท่อม ๆ น้ำตานอง ไม่สนใจ แสนวิ่งตามมา จับตัวอันยาไว้ และออกคำสั่ง “กลับเดี๋ยวนี้ !” อันยาผละออกมา น้ำเสียงนิ่ง “ไม่.. ฉันไม่ไปกับคุณ คุณอยากให้ฉันไปไกล ๆ.. คุณเห็นฉันเป็นคนหลอกลวง ฉันทำสิ่งที่คุณ..ให้อภัยไม่ได้ ฉัน..ฉันมันเป็นคนไม่ดี…” “หยุดพูดเพ้อเจ้อซะที” แสนบอก “แต่คุณก็คิดอย่างที่ฉันพูด...ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเรา สำหรับฉัน.. ฉันลืมมันไม่ได้ แต่สำหรับคุณ มันเหลืออยู่แค่ประโยคเดียว คือฉันหลอกคุณ.. แค่นั้น ?” อันยาน้อยใจมาก แสนอึ้ง อันยาผละออกมาจากแสน แล้ววิ่งไปทันที แสนเครียด....เมื่อความเจ็บปวดนั้นถูกปลุกขึ้นมาอีก !! อันยาวิ่งเข้าไปในราวป่าและหลบซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้เพื่อไม่ให้แสนเห็น แสนเดินตามหาไปมา อันยานั่งซุกเข่าร้องไห้ ใจจะขาด
ขอขอบคุณแหล่งที่มา :
คุณไม่สามารถมองเห็น links ได้ กรุณา.สมัครสมาชิก หรือ เข้าสู่ระบบกลรักสตรอว์เบอรี่ วันที่ 31 ตุลาคม 2556
