ทวยเทพโวยวายเมื่อรู้ว่าอันยาตัดสินใจแข่งปลูกสตรอเบอรี่ด้วย และไม่ยอมจะเอาอันยากลับกรุงเทพฯ ด้วยให้ได้ อันยาบอกไม่ได้รักทวยเทพ แต่ทวยเทพก็ยังเข้ามาจับตัวจะพาอันยาไปให้ได้ สิงห์และคนงานอาวุธครบมือ ประเภท จอบ เสียม เข้ามาช่วยและไล่ทวยเทพ ทวยเทพเห็นท่าไม่ดี เปิดก้นเผ่นแน่บไป แสนเครียด เพราะคำพูดของทวยเทพยังรบกวนจิตใจ ปุ๊กลุกเข้ามาหา แสนถามนิ่ง ๆ ว่าทำไมปุ๊กลุกถึงบอกทุกคนว่าลูกในท้องเป็นลูกของเขา พ่อของลูกไม่ยอมรับหรือ ปุ๊กลุกบอกเธอมีลูกวันที่แสนสัญญาว่าจะมาหา ดังนั้นแสนจะต้องรับผิดชอบ ถึงแม้ตอนนี้แสนจะไม่ยอมรับ แต่เธอจะรอ แสนอึ้งไปกับความรักของปุ๊กลุกที่มีต่อเขา เมขลามาถึงที่ทำงานก็รู้สึกแปลก ๆ เมื่อเพื่อนๆ แซวว่ามีแฟนแล้วก็ไม่ยอมบอก เมขลางง ๆ เมื่อเดินมาถึงด้านหน้าก็เจอคิมหันต์นั่งรออยู่ เพื่อน ๆ มองแล้วยิ้ม ๆ ทำให้คิมหันต์รู้ว่าเมขลาโดนแซวเพราะตนเอง ทั้งสองพูดคุยกันทำให้เมขลารู้ว่าคิมหันต์ยังไม่มีแฟน ขณะที่คิมหันต์ก็ชมเมขลา ทั้งคู่เขิน ๆ เริ่มรู้สึกทะแม่ง ๆ แฮะ หนานปิงพาอิ๊งค์กี้ หญิงเหมือน ปุ๊กลุกและอันยามาที่เรือนรับรอง เป็นกระต๊อบเล็ก ๆ ของคนงาน ต้องอาบน้ำจากบ่อ และใช้ตะเกียง แต่ถ้าใครอยากจะชาร์จแบตมือถือ แท็บเล็ต ก็ต้องเดินไปที่โรงแยกสตรอเบอรี่ที่ห่างออกไป 2 กิโล และมีไฟฟ้าแค่ 2 ทุ่มเท่านั้น สามสาวถึงกับเหวอ นี่เหรอ...เรือนรับรอง!!สามสาวบ่น ๆ กับหนานปิงว่าทำไมให้ว่าที่หลานสะใภ้มาอยู่ในที่แบบนี้ หนานปิงบอกทุกคนในครอบครัวเคยอยู่แบบนี้ ขณะที่อันยาบอกเธอไม่คิดว่าจะได้อยู่สุขสบายอยู่แล้ว ทำให้หนานปิงแอบประทับใจอันยา หนานปิงบอกจะให้ทั้งสี่สาวปลูกสตรอเบอรี่ในแปลงที่ไม่มีสปริงเกลอร์รดน้ำ แถมต้องรดน้ำเองถึงวันละ 3-4 ครั้ง จะได้รู้ว่าสาวคนไหนจะเหมาะกับแสน ฟองคำ สิน และสิงห์ส่ายหน้า เพราะกลัวว่าแสนจะโสดไปจนตาย เพราะแผนหาสะใภ้ของหนานปิงโหดเหลือเกิน คิมหันต์บอกว่าจะหาหลักฐานมาลบล้างความผิดให้แสน แม้ตนเองจะถูกซัดทอดจากกำนันโกมลก็ตาม เมขลาเห็นใจเผลอบีบมือคิมหันต์ให้กำลังใจ และบอกจะช่วยอีกแรง คิมหันต์ใจชื้นขึ้น แต่แล้วเมขลาเพิ่งรู้ตัวว่าจับมือคิมหันต์อยู่ก็รีบดึงออกเขิน ๆ คิมหันต์อมยิ้ม เมขลาน่ารักขึ้นทุกวันในสายตาเขา อันยาโทรฯ บอกคิมหันต์ว่าจะอยู่เชียงใหม่ ปลูกสตรอเบอรี่ไถ่โทษ และฝากให้คิมหันต์ช่วยดูแลลดาด้วย คิมหันต์บอกเอาใจช่วยให้อันยาชิงตำแหน่งหลานสะใภ้มาให้ได้ อันยายังขอให้คิมหันต์ช่วยอีกอย่าง...??? คุยโทรศัพท์เสร็จ อันยาก็ย่องเข้ามาในห้องนอน เห็นสามสาวนอนเหยียดแข้งกางขา เหลือที่ให้อันยานอนเพียงกระจี๊ดเดียว วันรุ่งขึ้น อันยาตื่นแต่เช้าไปคุยโทรศัพท์กับคิมหันต์ เพื่อถามข้อมูลที่ให้คิมหันต์ช่วยเหลือ “ไม่เป็นไรครับเจ๊ แต่ถ้าได้รางวัลเกษตรกรดีเด่นขึ้นมา ก็ช่วยแบ่งกันด้วยนะ” “ถ้าได้จริง ฉันยกให้นายเลย ฉันขอแค่ คุณแสนเค้าหายโกรธก็พอ” อันยาบอก “เอาน่ะ อย่าเพิ่งจ๋อย ว่าแต่เริ่มงานในไร่วันแรกเนี่ย ถามจริง เจ๊ใส่ชุดไหนทำไร่” คิมหันต์น้ำเสียงอยากรู้เต็มที่ อันยาในชุดทำไร่สุดอลังการ ถืออุปกรณ์พร้อม “ก็ธรรมดานะ แบบทุกทีนั่นแหละ นี่ ให้ฉันแต่งตัวแบบอื่น แล้วฉันจะไปมีแรงทำไร่ได้ยังไงล่ะ มันไม่ชิน ให้ถ่ายรูปส่งมาให้ดู? เห็นเป็นเรื่องสนุกไปได้นะ” อันยากำลังต่อล้อต่อเถียงกับคิมหันต์ แล้วพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นบางอย่าง รีบวางสายจากคิมหันต์ทันที อันยาวิ่งตามแสนที่กำลังเดินไปที่รถ ปากก็ร้องเรียก แสนได้ยินแต่แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน แสนเดินเร็ว ๆ มา นึกว่าจะคลาดกันแล้ว แต่จู่ ๆ อันยาวิ่งมาหยุดยืนหอบใกล้ ๆ “ขอ...ขอถามอะไร...หน่อย...ค่ะ” แสนสีหน้าหงุดหงิด รู้สึกว่าอันยาตื๊อ ตอบโดยไม่มองหน้า “ถามคนอื่นเถอะ อยากอยู่ปลูกสตรอเบอรี่ก็ถามคนที่เค้าอนุญาตให้คุณอยู่ก็แล้วกัน” อันยาอ้าปากจะถาม แสนตัดบทว่ามีธุระต้องรีบไป ขึ้นรถขับออกไปเลย อันยาเหวอเพราะอยากจะขอติดรถไปด้วย แต่ไม่ทันแล้ว อันยาต้องลากสองขาเดินเข้าเมือง ระหว่างทางเจอเด็กอ้วนขี่จักรยานชวนให้ไปด้วยกัน นึกว่าจะดีแต่กลับต้องมาปั่นจักรยานให้เด็กอ้วนซ้อนท้าย เหงื่อโซมขาสั่น โดยเฉพาะช่วงปั่นขึ้นเนิน ราวกับขึ้นเขาเอเวอเรสต์ ที่แปลงสตรอเบอรี่ อิ๊งค์กี้และหญิงเหมือนทำงานเหยาะแหยะ เพราะอีกคนกลัวเล็บหัก อีกคนก็กลัวผิวเสียเพราะแดดแรงขนาดเอสพีเอฟ 200 เอาไม่อยู่ แต่ก็ยังไม่วายจิกกันด้วยคำพูด ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกันและเริ่มเอาไหลหรือต้นอ่อนสตรอเบอรี่ที่เตรียมปลูก มาปาใส่กันราวกับห่าฝน จนแปลงเละไปหมด ขณะที่ปุ๊กลุกนั่งมองสองสาวห้ำหั่นกันอย่างสะใจ “เฮ้ย!! หยุด!!!! หยุดเดี๋ยวนี้!!!” เสียงหนานปิงแหวกอากาศมา แต่อิ๊งค์กี้และหญิงเหมือนยังไม่หยุดตะลุมบอนกัน หนานปิงตะโกนดุ “ถ้ายังไม่หยุดตีกันเหมือนหมา ก็ออกไปจากไร่ฉันเดี๋ยวนี้!!!!” เท่านั้นสองคนก็ผละออกจากกันทันที จากนั้นต่างคนต่างก็ด่าอีกฝ่าย ส่วนปุ๊กลุกก็หัวเราะเยาะจนหนานปิงหันมาจ้องที่เสียมารยาท “อายุขนาดนี้ การศึกษาก็มี ทำอะไรหัดใช้หัว!!! อย่าใช้แต่มือแต่เท้าแต่ปากแก้ปัญหา คนเค้าจะพูดเอาได้ ว่าไม่มีใครสั่ง ไม่มีใครสอน!!! ไม่กล้าขุดดิน ไม่กล้าจับไหล!! ทำไม่ได้แบบนี้ ก็กลับไปซะ!!! อย่ามาเสียเวลากัดกันที่นี่!!” หนานปิงพูดจบก็เดินออกไป หญิงเหมือนอิ๊งค์กี้หน้าชา เถียงไม่ออก จ๋อยสนิท ปุ๊กลุกยิ้มสะใจที่สองสาวเสียเครดิต ว่าแต่อันยาไปไหน?? แสนจอดรถแวะอุดหนุนร้านผลไม้ข้างทาง อันยาขี่จักรยานเหนื่อย เหงื่อซ่กเข้ามา แสนชะงักเพราะคิดว่าอันยาตามเขามาจึงต่อว่า อันยาเศร้าไม่รู้จะพูดอย่างไรดี หันหน้าหนีและปั่นจักรยานต่อไป แสนเข้าไปห้ามบอกให้กลับไร่ และย้ำไม่ให้ตามเขาอีก “ขอพูดครั้งสุดท้าย...ฉันไม่ได้ตาม! ส่วนฉันจะไปไหน เป็นตายร้ายดียังไง จะไม่ให้เดือดร้อนคุณ ไม่ต้องมาใจดีกับผู้หญิงแย่ ๆ อย่างฉันหรอกค่ะ” อันยาน้อยใจ ถีบจักรยานออกไปทันที แสนส่ายหน้าในความดื้อรั้นของอันยา แสนขับรถตามอันยามาห่าง ๆ สงสัยว่าจะไปไหน อันยาขี่จักรยานไป ปาดเหงื่อไป แวะพักเหนื่อยบ้างโดยไม่รู้ว่าแสนตามมา อันยาก็เลี้ยวจักรยานเข้าไปที่หน้าศูนย์เพาะไหล สตรอเบอรี่ แสนแปลกใจมาก
ขอขอบคุณแหล่งที่มา :
คุณไม่สามารถมองเห็น links ได้ กรุณา.สมัครสมาชิก หรือ เข้าสู่ระบบกลรักสตอว์เบอรี่ วันที่ 3 พฤศจิกายน 2556
