ราพณ์ลืมตาขึ้นและลุกขึ้นมา ห่มผ้าให้รสิกาให้เรียบร้อย รสิกาพลิกตัวขยับยังไม่รู้สึกตัว ราพณ์ลงนั่งกับพื้นข้างเตียงมองรสิกา ก่อนใช้มือปัดผมที่ปรกหน้ารสิกาออกเบา ๆ “เหนื่อยล่ะสิ คุณหญิง” ยิ้ม ๆ อย่างมีความสุข เช้าวันรุ่งขึ้น ราพณ์อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว และมานั่งมองรสิกาที่นอนหลับด้วยสีหน้ามีความสุข ราพณ์ยิ่งมองยิ่งขยับเข้าใกล้รสิกาเหมือนมีแรงดึงดูด รสิกาขยับตัวค่อย ๆ ลืมตา ราพณ์ตกใจรีบเด้งตัวกลับไปทำเป็นนอนเพิ่งตื่น รสิกาแปลกใจเพราะราพณ์ใส่เสื้อผ้าเต็มยศ แต่กำลังบิดขี้เกียจ “นี่คุณเพิ่งตื่นเหรอ ตื่นมาก็เป็นอย่างนี้เลย คุณราพณ์ เมื่อคืนคุณใส่ชุดนี้นอนเหรอ” ราพณ์มองสภาพตัวเองเพิ่งนึกได้ว่าแต่งตัวเรียบร้อยแล้วนี่ เห็นสายตารสิกาที่มองขำรู้ทันว่าฟอร์ม ราพณ์เลยแก้เก้อด้วยการบอกจะลงไปรอข้างล่าง และให้รสิการีบอาบน้ำแต่งตัว เพราะนายทะเบียนกำลังรออยู่ รสิกาสีหน้าฉงน ราพณ์บอกให้ลงไปข้างล่างก็จะรู้เอง ราพณ์ยิ้มแล้วออกไป รสิกาพอจะเดาออกว่าเป็นเรื่องจดทะเบียน รสิกาแต่งตัวเรียบร้อยลงมาด้านล่างเห็นว่าราพณ์ เจ้าสัวเรียว รัตนาวลี รุ้งราย ระริน กับนายทะเบียนกำลังเตรียมเอกสารรอจดทะเบียนสมรสอยู่ การจดทะเบียนเริ่มจากการที่นายทะเบียนกล่าวยินดี รวมทั้งถามรายละเอียดพอเป็นพิธี “คู่บ่าวสาว หม่อมราชวงศ์รสิกา ประกาศเกียรติและคุณราพณ์ ลิ้มวัฒนาถาวรกุล ทั้งสองฝ่ายไม่เคยเป็นคู่สมรสของบุคคลอื่น และไม่เคยจดทะเบียนสมรส ณ สำนักทะเบียนใดมาก่อน คู่สมรสทั้งสองฝ่ายไม่เคยอยู่กินกันมาก่อนการจดทะเบียนสมรส เกี่ยวกับทรัพย์สิน ทั้งสองฝ่ายไม่ประสงค์ให้มีการบันทึกนะครับ” รสิการับฟังอย่างเข้าใจมองราพณ์ ราพณ์มองยิ้ม ๆ นายทะเบียนถามต่อ “การใช้คำนำหน้านาม ฝ่ายหญิงประสงค์จะใช้คำนำหน้านามว่า นางและใช้ชื่อสกุลของทางฝ่ายชายนะครับ” รสิกาจะเอ่ยปาก แต่ราพณ์รีบชิงตอบก่อน “ทุกอย่างถูกต้องตามนั้นครับ” รสิกามองราพณ์ ราพณ์มองแบบอย่าโต้แย้งจะดีกว่า รสิกาเลยต้องตอบว่า “ค่ะ” ราพณ์ยิ้มพอใจ นายทะเบียนหยิบใบสำคัญการสมรสที่ได้ลงชื่อของคู่บ่าวสาว และมอบให้ทั้งสองคนละใบ ก่อนจะประกาศว่ารสิกาและราพณ์เป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องตามกฎหมาย ราพณ์บอกให้นทีถ่ายรูป รสิกาไม่อยากถ่าย แต่ราพณ์รีบบอกว่าเสียเวลานายอำเภอที่ต้องไปทำงานต่อ ทำให้รสิกาต้องยกใบทะเบียนสมรสขึ้นมาเพื่อถ่ายรูปคู่กัน ก่อนจะถ่ายรูปรวมครอบครัว เง็กพาแหววเข้ามาในครัวและแนะนำให้ทุกคนรู้จัก เพราะแหววจะมาช่วยดูแลเรื่องอาหาร กิมท้อไม่พอใจเพราะเดิมเป็นหน้าที่ของตนเอง และตั้งป้อมเป็นศัตรูกับพวกของรัตนาวลีและ รสิกาทุกคน แหววพยายามทำดีกับกิมท้อ แต่ก็เจอกิมท้อทำท่าไม่ดีใส่ เพราะกิมท้อเป็นพวกของโบตั๋นหรือลินดา แม่ของราม แถมยังชอบพูดจาเหน็บแนมรัตนาวลีและรสิกาจนแหววทนไม่ได้ “ข้าวต้มกุ๊ย! ผัดผัก ยกไปสิ พื้น ๆ อย่างเนี้ยจะกลืนลงไหม” แหววชักหน้าตึง “เธอหมายถึงใครล่ะ!” “ใครก็ได้ที่มันมากเรื่องต้องพิเศษกว่าคนอื่นเขา” “สำนึกไว้ด้วยนะว่าคนที่เธอแดกดันอยู่น่ะเป็นสะใภ้คนโตของที่นี่ ที่ที่เธอกินเงินเดือนเขาอยู่” แหววตอกกลับบ้าง กิมท้อมองแหวว แค้น แหววมองตอบ ไม่ลดละ กิมท้อแค้นมากและโทรฯ ไปใส่ไฟกับโบตั๋น “กิมก็ว่าทำไมคุณโบตั๋นไม่มา อย่างนี้คุณโบตั๋นก็ไม่ทราบใช่ไหมคะ ว่าวันนี้คุณราพณ์จดทะเบียนสมรสกับคุณหญิงด้วย ตอนนี้นังคนใช้คุณหญิงมันเบ่งใส่กิมท้อด้วยค่ะคุณโบตั๋น มันว่าให้กิมท้อเจียมกะลาหัวเพราะขนาดนายของกิมท้อยังต้องกระเด็นออกไปจากที่นี่เลย มันว่าคุณโบตั๋นน่ะค่ะ กิมท้อเจ็บใจ!” โบตั๋นแค้น “แกอยู่เฉย ๆ ฉันจะจัดการพวกมันเอง!” กิมท้อยิ้มสะใจที่ปั่นโบตั๋นได้ หลังจดทะเบียน รสิกาก็จะไปทำงานทันที อาม่าบอกไม่อยากให้รีบไปทำงาน เพราะอยากมีหลานเร็ว ๆ คนอื่น ๆ ยิ้ม แต่รสิกาทำหน้าไม่ถูก ราพณ์เลยต้องช่วยแก้ไขโดยบอกกับอาม่าว่ารสิกางานยุ่ง รสิกาบอกลารัตนาวลีเพื่อไปทำงาน แต่ไม่ยอมคุยกับเจ้าสัว จะเดินไปเลย ราพณ์รีบบอกว่าจะไปส่ง พร้อมกับจ้องรสิกาแกมบังคับ รสิการู้สึกหงุดหงิดและเดินออกจากห้องไป ราพณ์มองตามยิ้ม ๆ คิดว่ารสิกาไม่ขัดใจแน่ “เข้าหอก็แล้ว พี่สะใภ้ยังไม่ยอมดีด้วยอีกเหรอเฮีย” รุ้งรายขยับมาแซวราพณ์ “ให้ป๊าทายนะ เฮียของลื้อไม่มีน้ำยา” “ผมให้เกียรติคุณหญิงต่างหาก” ราพณ์เขิน ๆ “ไม่กล้าหักหาญหรอกป๊า แค่นี้เขาก็เหม็นหน้าจะแย่แล้ว” รุ้งรายแซวอีก เจ้าสัวและราพณ์ให้เอาทะเบียนสมรสและรูปไปจัดการออกสื่อ เพื่อประกาศให้พวกที่คิดจะเก็บรสิการู้ว่า หากรสิกาเป็นอะไรไป ก็ไม่มีทางได้มรดกของรสิกาแน่ ทำไปเสียเปล่า “ทางนี้ป๊าจะจัดการเอง หน้าที่ของลื้อหาเพื่อนให้พระลบไว ๆ” ราพณ์ยิ่งเขิน “ครับป๊า ผมไปก่อนนะครับ” ราพณ์รีบตามรสิกาออกไป รุ้งรายมองตามพี่ชายยิ้ม ๆ “ตั้งแต่ม้าเสีย รุ้งไม่เคยเห็นเฮียยิ้มมีความสุขเต็มที่แบบนี้มานานแล้วนะป๊า” “แล้วลื้อล่ะ เมื่อไหร่จะยิ้มเต็มที่บ้าง ตอนนี้เฮียลื้อก็แต่งงานแล้ว จะยกเลิกเรื่องวศินได้หรือยัง” “อีกสักพักค่ะป๊า คนอย่างวศินถ้าโดนทิ้งจะต้องพยายามมาแย่งคุณหญิงคืนแน่ เฮียกับคุณหญิงยังไม่มั่นคง รุ้งไม่ไว้ใจ” “ทำอะไรก็ระวังตัว รู้ใช่ไหมว่าความประมาทเป็นหนทางสู่ความพินาศ” เจ้าสัวเรียวเตือนลูกสาว รสิกาบอกให้ราพณ์พาเธอไปซื้อของก่อนที่จะให้มาส่งที่วังประกาศเกียรติ ราพณ์แปลกใจมากเพราะตอนแรกรสิกาบอกว่าจะไปทำงาน รสิกาบอกขอมาทำธุระก่อน แม่นมและคนอื่น ๆ เห็นรสิกาก็รีบเข้ามาหาอย่างดีใจ รสิกาบอกเธอซื้อของมาให้ เพราะกลัวว่าทุกคนจะขาดข้าวของเครื่องใช้ ทุกคนสีหน้ายินดี รสิกากอดแม่นมและพูดคุยกับทุกคนอย่างเป็นกันเอง ราพณ์ยิ้มชื่นชมในความน่ารักของรสิกา ประสิทธิ์โกรธมากที่เห็นข่าวการแต่งงานระหว่างราพณ์และรสิกา และมั่นใจว่าเจ้าสัวเรียวต้องการบอกเป็นนัย ๆ ว่ารสิกาเป็นคนในตระกูลเจ้าสัวแล้ว ประสิทธิ์จึงรีบโทรฯ บอกคนของตนเองว่าอย่าเพิ่งลงมือ ให้รอคำสั่งก่อน “ยกเลิกทำไมล่ะคะพ่อ หรือว่าพ่อกลัวพวกเจ้าสัวเรียว!” สุรีย์ส่องเจ็บใจ เพราะหมั่นไส้รสิกาเต็มทีแล้ว “แกนี่มันโง่จริง ตอนนี้มันจดทะเบียนสมรสแล้ว ถ้าหญิงอ้ายเป็นอะไรไปตอนนี้ คนที่จะได้วังไปตามกฎหมายคือไอ้ราพณ์ จัดการกับหญิงอ้ายยังไม่ยากเท่ายุ่งกับไอ้ราพณ์ ต้องเป็นหัวคิดไอ้เจ้าสัวแน่ ๆ มันคิดจะขวางพ่อ” “โอ้ย! มีแต่มาร จัดการมันไม่ได้สักที สุเบื่อ ๆ ๆ ๆ!” “เงียบ” ประสิทธิ์ตวาดลั่น สุรีย์ส่องหุบปากทันที ทั้งหงุดหงิดทั้งแค้นรสิกา เจ้าสัวเรียวบอกรัตนาวลีว่าคนอย่างประสิทธิ์ไม่กล้าชนกับเขาแน่นอน รัตนาวลีขอบคุณเจ้าสัวเรียวที่ช่วยเธอและลูกสาว “ราพณ์มันรักคุณหญิง อีกอย่างผมก็ต้องการปกป้องภรรยาผมด้วย ถ้ามันเก็บคุณหญิง หม่อมจะต้องโดนไปด้วย เพื่อไม่ให้คนที่มีสายเลือดเดียวกันหลงเหลือ ที่จะมีสิทธิครอบครองวังได้” “แต่เขาก็ไม่ได้มีสายเลือดเดียวกับท่านชายนะคะ” “ประสิทธิได้จดทะเบียนเป็นบุตรบุญธรรม ตามกฎหมายเขามีสิทธิเหมือนคุณชายประกาศทุกประการ ถ้าไม่มีใครขวางทางเขาอาจจะอ้างสิทธิขอจัดการทรัพย์สิน” “ทำไมเขาถึงกล้าคิดทำถึงขนาดนั้น ทั้งที่ท่านพ่อท่านแม่ของท่านชายก็เลี้ยงดูเขามาอย่างดี ฉันสงสารท่านชายค่ะ ท่านไว้ใจคุณประสิทธิ์มาก สุดท้ายก็ชาวนากับงูเห่า” รัตนาวลีเศร้าใจมาก “ความรัก ความไว้ใจ ความหลง สามสิ่งนี้ถ้ามีให้กับคนผิดชีวิตคงมีแต่ทุกข์ไม่สิ้นสุด” ราพณ์มาส่งรสิกาที่ออฟฟิศและเดินตามเข้ามาส่งด้านในด้วย แต่เจอวศินค่อนขอดแบบหมาหวงก้างว่า เงินทำให้รสิกาเปลี่ยนไป ยอมให้แฟนตามมาเฝ้าที่ทำงาน รสิกาหน้าตึง สมเพชวศินที่เผยนิสัยที่แท้จริงออกมาให้เห็น และตอกกลับไปว่า เงินไม่ได้เปลี่ยนเธอ แต่ทำให้เธอเห็นธาตุแท้ของคนมากกว่า เพราะตลอด 5 ปีที่คบกับวศินเหมือนกับตนเองเห็นกงจักรเป็นดอกบัว “มันก็คือกันแล้วล่ะครับ เพราะเราก็ขายตัวเหมือนกัน” วศินเยาะ ราพณ์พูดทันที “ไม่เหมือนหรอกครับ เพราะวันนี้ผมไม่ใช่คนรักของคุณหญิง แต่เป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมาย! คุณหมดสิทธิแล้ว อย่ามายุ่งหรือว่าตอแยคุณหญิงอีก” “คิดจะขู่ผมเหรอ” “การขู่ มันเป็นการกระทำของพวกดีแต่ปาก ไม่ใช่ผมแน่” ราพณ์มองวศินแบบสายตาเอาจริง วศินเริ่มหวั่น ๆ ไม่แน่จริง ได้แต่มองราพณ์กับรสิกาอย่างโมโหก่อนจะเดินจากไป รสิกาขอบคุณราพณ์ที่ช่วยเธอ ราพณ์บอกเป็นหน้าที่ของสามี พร้อมกับยิ้มกวน ๆ ให้ ข่าวการแต่งงานและจะทะเบียนสมรสของราพณ์และรสิกา ยังสร้างความคั่งแค้นให้กับสิริโสภา ด้านโบตั๋นก็แค้นและไม่พอใจมาก เพราะกลัวสมบัติจะต้องถูกแบ่งไปอีก และรามลูกชายตนเองจะไม่เหลืออะไร จึงพยายามเสี้ยมให้รามเอาสมบัติ เอาบริษัทมาเป็นของตนเองให้ได้ และก็บีบน้ำตาคร่ำครวญเพราะรู้ว่ารามเป็นคนใจอ่อนและรักแม่มาก โบตั๋นบอกราพณ์และรุ้งราย รังแกตนเองมาตลอด รามสงสารแม่มาก แค้นพี่บอกจะทวงคืนทุกอย่างคืนมา โบตั๋นแอบยิ้มที่ปั่นรามสำเร็จ กอบกู้บอกอนุญาตให้รสิกาลางานได้ 1 สัปดาห์ รสิกาเหวอ ราพณ์บอกเขายื่นใบลาให้เอง รสิกาไม่พอใจมากที่ราพณ์ทำตัวเป็นเจ้าชีวิตเธอทุกอย่าง สิริโสภาแค้นรสิกาจึงวางแผนมา สมัครงานที่บริษัทของกอบกู้ แววตากร้าว พร้อมจะทำลายทุกอย่าง ราพณ์มาที่ไซต์งานก่อสร้างโครงการของชาญชัย และให้รสิกานั่งรอในรถ แต่รสิกาก็เดินตามเข้าไปสังเกตการณ์ เห็นวิศวกรและราพณ์คุยกันเคร่งเครียด ก่อนที่ราพณ์จะเรียกหัวหน้าคนงานมาคุย ชาญชัยตกใจมากเมื่อลูกน้องโทรฯ มาบอกว่าราพณ์สั่งให้ทุบโครงสร้างอาคารทิ้งทั้งหมด เมื่อกลับมาถึงคฤหาสน์เจ้าสัวเรียว รสิกามองราพณ์ด้วยสายตาเป็นกังวลก่อนพูดขึ้น “คุณไปสั่งทุบโครงสร้างทั้งหมดแบบนั้น ไม่กลัวจะมีปัญหากับพี่เขยคุณเหรอ” “ผมทำเพื่อบริษัท ทำไมผมต้องกลัว” “แต่ที่ฉันเห็นพวกคุณเถียงกันวันนั้น ฉันว่าเขาไม่น่าจะยอมง่าย ๆ นะ” “คุณภาพของสินค้า เป็นสิ่งที่บริษัทของเราซื้อความไว้ใจจากลูกค้าตลอดมา และจุดนี้มันจะทำให้กิจการของเรามีฐานลูกค้าที่มั่นคง ผมจะไม่ยอมทำลายมันเพียงเพราะกำไรชั่วครั้งชั่วคราว” “อืม..ฟังดูเป็นพ่อค้าที่มีคุณธรรมประจำใจ” รสิกาน้ำเสียงประชดเล็กน้อย แต่ราพณ์ยิ้ม “ที่คุณถามผมเพราะคุณห่วงผมใช่หรือเปล่า” รสิกาอ้ำอึ้งนิดแล้วฟอร์มใส่ “เปล่านี่ ฉันร้อน...เข้าบ้านก่อนนะ”
ขอขอบคุณแหล่งที่มา :
คุณไม่สามารถมองเห็น links ได้ กรุณา.สมัครสมาชิก หรือ เข้าสู่ระบบสามี วันที่ วันที่ วันที่ 4 ธันวาคม 2556
