“เอ่อ แต่ว่า...” “ห้ามปฏิเสธพี่นะ พี่อยากเลี้ยงขอบคุณที่น้องพัฒไปแฮปปี้เบิร์ธเดย์พี่ถึงหน้าบ้าน” พุชชี่หน้าเจื่อนไม่รู้จะปฏิเสธยังไง จังหวะ นั้นเน็กซ์ที่เพิ่งออกกำลังกายเสร็จเดินผ่านเข้ามาพอดี พุชชี่จึงเรียกให้มาทำความรู้จักกับติณณภพ “นี่เน็กซ์ค่ะพี่ติณ เขาเป็นเด็กปั้นคนใหม่ พรุ่งนี้เขาต้องไปเดินแบบเป็นงานแรก น้องเลยต้องเคี่ยวเขาให้พร้อมที่สุดก่อนค่ะ” “อะไรกันป้า ก็วันนี้ป้าให้พี่อาร์ทช่วยเทรนให้ผมแล้วไง” เน็กซ์งง “อย่ามาเถียงชั้นนะ พรุ่งนี้เธอต้องทำให้ดีที่สุด ไม่งั้นเสียชื่อมาดามพุชชี่หมด” หล่อนหันมาจิกหน้าดุใส่ “ไม่เป็นไรหรอกน้องพัฒ ถ้าไม่ว่างไว้เราไปกันวันหลังก็ได้ แต่วันนี้พี่ไม่ได้ทำอะไร ขอพี่อยู่ดูน้องทำงานแล้วกันได้มั้ย” พุชชี่อึกอักอ้ำอึ้ง เน็กซ์ชำเลืองมองคนทั้งสองอย่างสงสัย แล้วก็นึกได้ว่าติณณภพคงเป็นชายหนุ่มที่อยู่บ้านหลังใหญ่ที่พุชชี่ไปเกาะรั้วแอบมองเขาคืนนั้น พุชชี่ฝึกสอนเน็กซ์เดินแบบอย่างเซ็ง ๆ เพราะมีติณณภพนั่งดูอยู่ตลอดเวลา พุชชี่ติว่าเน็กซ์ยังเดินไม่ได้ “อะไรอีกเนี่ยป้า ก็พี่อาร์ทบอกว่าผมเดินโอเคแล้วนี่” “นั่นสิ พี่ก็เห็นว่าน้องเขาเดินได้ดีแล้วนี่” “นั่นไงเห็นมั้ย ลุงเขายังว่าผมเดินได้ดีแล้วเลย” ติณณภพชะงัก “ลุงเลยน้องชาย พี่ก็พอมั้ง” “อย่าไปสนใจเด็กบ้านี่เลยค่ะพี่ติณ ตั้งแต่ปั้นเด็กมาไม่เคยเจอใครปากเสียเท่าคนนี้มาก่อนเลยจริง ๆ ชั้นจะบอกให้นะเน็กซ์ การเดินแบบคือการดึงเสน่ห์ในตัวของเราออกมาให้คนดูดูเราแล้วอึ้ง ทึ่ง หลง จนละสายตาจากเราไม่ได้แม้แต่นิดเดียว” “เมื่อกี้นี้ผมก็ทำแล้วไง” “ไม่ใช่...ถึงเธอจะหล่อหน้าตาดี แต่เมื่อกี้นี้ชั้นไม่รู้สึกว่า อยากดูเธอเดินเลยแม้แต่นิดเดียว เหมือนดูลิงเผือกกระย่องกระแย่งเดินหากล้วยอยู่ในป่ามากกว่า” พุชชี่พูดไปก็ทำท่าเดินแบบตลก ๆ ให้เน็กซ์ดู ติณณภพเห็นแล้วก็ขำ หล่อนชะงักที่เผลอทำตัวน่าอายให้เห็น เธอแก้เขินสวมวิญญาณนางแบบมืออาชีพ สะบัดผมสยายเปิดโชว์ไหล่ขาว เปิดเพลงทำนองเร้าใจ ท่วงท่าเย้ายวน เซ็กซี่สะกดสายตาเน็กซ์กับติณณภพมองไม่กะพริบตาเลยทีเดียว ทำเอาสองหนุ่มยืนกลืนน้ำลายดังเอื๊อก แต่แล้วทันใดนั้น หล่อนเกิดสะดุดสายยางที่ข้างสระร้องดังว้าย เกือบตกลงไปในสระ เน็กซ์กับติณณภพตกใจรีบโผเข้าไปหาเธอพร้อมกัน พุชชี่ค้างเติ่งอยู่ขอบสระในท่าเกือบหงายหลัง สองหนุ่มคว้ามือเธอไว้คนละข้างและยึกยักรอให้อีกฝ่ายปล่อยมือก่อน “ปล่อยกันได้แล้วล่ะ...ชั้นไม่เป็นอะไรแล้ว” พอพุชชี่บอกให้ปล่อยก็ดันปล่อยมือพร้อมกันอีก พุชชี่หงายหลังตกลงไปในสระทันที...พุชชี่ นั่งตัวเปียกหนาวสั่นอยู่ที่ม้านั่งข้างสระ ติณณภพเอาผ้าขนหนูมาช่วยห่มให้แล้วขอโทษ “ไม่เป็นไรค่ะพี่ติณ น้องซุ่มซ่ามเองต่างหาก” “ไม่รีบเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวหวัดก็รับประทานหรอกป้า” “เพราะแกเลยไอ้เด็กบ้า” “อ้าวมาโทษผมซะงั้น...ป้าเดินซุ่มซ่ามเองต่างหาก ดีแค่ไหนที่ผมช่วยป้าเอาไว้น่ะ” “พี่ติณเขาช่วยชั้นต่างหาก” “เอาล่ะ...พี่ว่า พี่ให้น้องพัฒไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่า คืนนี้พี่ไม่กวนแล้ว ไว้วันหลังพี่ จะเช็กเวลาว่างของน้องกับหนูดอกก่อน จะได้ไม่มาเก้อแบบวันนี้อีก” “เอ่อ...พี่ติณคะ คือว่าช่วงนี้น้องต้องยุ่งกับเน็กซ์ค่อนข้างมากแทบจะ 24 ชั่วโมงเลย เวลาว่างน้องคงไม่ค่อยมี ไว้น้องจะเป็นคนโทรฯหาพี่ติณเองดีกว่านะคะ” หลังติณณภพกลับไป พุชชี่กำลังจะกลับไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เน็กซ์เดินตามมาต่อว่า “หยุดเลยนะป้า ป้ากำลังใช้ผมเป็นเครื่อง มือทำอะไรอยู่รึเปล่า” “เครื่องมืออะไรของเธอ ชั้นหนาว ชั้นอยากจะเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว” “อายุผมอ่อนกว่าป้า แต่ไม่ได้หมาย ความว่าจะไม่รู้เรื่องอะไรนะ ถ้าอยากจะเล่นตัวให้ผู้ชายเขาหลงหัวปักหัวปำละก็ ป้าอยากจะทำอะไรก็ตามสบายมันไม่ใช่เรื่องของผม แต่ถ้าการใช้ผมเป็นเครื่องมือปั่นหัวหมอนั่น ผมไม่ชอบ” “นี่คิดได้ไงเนี่ยไอ้เด็กบ้า” “แล้วมันใช่มั้ยล่ะ แล้วมันได้ผลมั้ยล่ะ พอป้าบอกว่าต้องวุ่นวายกับผมปุ๊บ เขาก็หันมามองหน้าผมอย่างกับผมเป็นศัตรูทันที” “หยุดเลยนะเน็กซ์ เธอกำลังยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของชั้นมากเกินไปแล้ว” “ผมไม่หยุด เพราะผมไม่ชอบให้ป้าใช้ผมเพื่อปั่นเรตติ้งตัวเอง” พุชชี่โกรธจัดเผลอตบหน้าเน็กซ์ทันที พุชชี่ได้สติเอ่ยขอโทษ “สัญญามันระบุไว้ว่า ผมมาทำงานให้ป้าในฐานะดาราสังกัด ถ้าจะให้ทำอย่างอื่นนอกเหนือสัญญา ผมไม่ทำให้หรอก มันเสียเวลา หาเงินเพื่อไปตามหาพ่อของผม” พูดจบเน็กซ์เดินกลับห้องอย่างหัวเสีย ล้มตัวนอนนึกถึงตอนที่พุชชี่เดินแบบโชว์ เผลออมยิ้มก่อนจะรีบหุบยิ้มทันที “หึ...ความจริงก็สวยอ่อนกว่าวัยอยู่แล้ว ไม่เห็นจำเป็นต้องไปปั่นหัวให้ผู้ชายมาหลงหัวปักหัวปำเลย เจ้าเล่ห์สมกับเป็นมาดามพุชชี่จริง ๆ” เน็กซ์บ่นไปแล้วตัดสินใจเลิกคิดถึงหล่อนเพื่อหลับตานอนพักผ่อน เช้าวันต่อมา หนูดอกไม้เช็กข่าวแล้วบอกพุชชี่ว่าเจ๊เมี่ยงพาเด็กในสังกัดไปออกงานเดินแบบมากมายหลายคนหวังจะให้เข้าตาผู้จัดละครเรียกตัวไปรับงาน พุชชี่ครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วตัดสินใจพาเน็กซ์กับแก้วใสไปด้วย ในงานอีเวนต์เปิดตัวสินค้าเครื่องดื่มชูกำลัง เจ๊เมี่ยงติวเข้มเด็กหนุ่มเด็กสาวในสังกัดให้ตั้งใจทำงาน นอบน้อมถ่อมตนและยิ้มให้มาก ๆ ลอร่าเข้ามาถาม “เจ๊คะ ถามจริง ๆ เถอะค่ะ งานไซต์แค่นี้แต่เจ๊เล่นทุ่มพาเด็กเรามาหมดสังกัด แถมยังยอมให้หมอกี้กับน้องฝันหวานหวาน มาเดินฟินาเล่อีก มันจะคุ้มเหรอคะ” “ถ้าคิดเรื่องเงินน่ะยังไงก็ไม่คุ้ม แต่ถ้าคิดเรื่องได้สั่งสอนนังพุชชี่ละก็...คุ้มซะยิ่งกว่าคุ้ม” “แน่ใจเหรอเจ๊ว่า คิดจะสั่งสอนเด็กชั้นได้” เสียงพุชชี่ดังขึ้น เจ๊เมี่ยงกับลอร่าหันขวับไปมองเห็นพุชชี่กับหนูดอกไม้ยืนหน้าตึงอยู่ “ต๊ายตายนังพุชชี่ เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าหล่อนเป็นวิญญาณเร่ร่อน ยังไม่ทันจะกรวดน้ำก็ลอยมาเสนอหน้าขอส่วนบุญแล้ว” “ต๊ายตายพุชชี่ก็เพิ่งรู้เหมือนกันนะคะว่าเจ๊น่ะเป็นผีเปรต มือเท่าใบตาล ปากเท่ารูเข็ม วัน ๆ ไม่ทำอะไร ดีแต่ยืนตัวโย่ง ๆ ร้อง อ๊าย...ขอส่วนบุญ” “อ๊าย...นังพุชชี่ แก แกกล้ามาว่าชั้นได้ไง” เจ๊เมี่ยงปรี๊ดขึ้นทันที “มันกล้าว่าเจ๊ได้เพราะว่าเจ๊ชอบร้องแบบเมื่อกี้นี้จริง ๆ ไงคะ อ๊าย...อ๊าย...อ๊าย” ลอร่า บอก “นังลอร่า! เดี๋ยวแม่ก็ตบปากเบี้ยวเลย อยากทำงานอยู่กับชั้นต่อ หรือว่าอยากลดเกรดตัวเองไปเป็นแม่บ้านจริง ๆ...หะ” “ขอโทษค่ะเจ๊ ลอร่าก็ต้องอยากเป็นมือ ขวาของเจ๊สิคะ เดี๋ยวลอร่าจัดการให้เองค่ะ” ลอร่าเชิดหน้าเอาเรื่องก้าวมายืนประจันหน้าแทนลูกพี่ เลยได้ปะทะคารมกับหนูดอกไม้ ซึ่งออกรับแทนเจ้านายสาวของเธอเช่นเดียวกัน แล้วทั้งสองก็ทำท่าจะเป็นมวยถูกคู่ตบกัน แต่พุชชี่ ไม่อยากให้มีปัญหาจึงห้ามหนูดอกไม้ งานเปิดตัวเครื่องดื่มชูกำลังกำหนดให้เป็นธีมเดินป่าแอฟริกา เน็กซ์แต่งตัวเรียบร้อยแล้วแต่มีอาการตื่นเต้นมากต้องเข้าห้องน้ำไปฉี่หลายครั้ง พุชชี่รู้ก็ตามเข้าไปในห้องน้ำชายกอดอกถามเน็กซ์ที่ยืนฉี่อยู่ “ถ้าตื่นเต้นมากขนาดนี้ แล้วจะขึ้นไปบนเวทีได้ยังไง” “โธ่เอ๊ย กับไอ้แค่เดินแบบ มันไม่ได้ทำให้ผมตื่นเต้นหรอก” “เหรอ...งั้นก็เลิกฉี่ได้แล้ว ออกไปเตรียมตัว ชั้นต้องติวเข้มเธอก่อนขึ้นเวทีอีกรอบ” เน็กซ์ทำเป็นว่างานนี้สบายมาก จะเดินออกไปแต่หยุดชะงักที่ประตู เพราะปวดฉี่อีก พุชชี่ส่ายหน้าคิดว่างานนี้ไม่รอดแน่... การแสดงบนเวทีเริ่มขึ้น ไฟบนเวทีหรี่แสงสลัวเสียงเพลงแบบป่าแอฟริกาดังกระหึ่ม ก่อนไฟจะสว่างอีกครั้ง นายแบบหนุ่มหล่อ และนางแบบสาวสวยชุดแรกปรากฏขึ้น ทั้งหมดเป็นเด็กในสังกัดเจ๊เมี่ยงเรียกเสียงปรบมือได้กึกก้อง เจ๊เมี่ยงยืนปรบมือแล้วหัวเราะชอบใจกัับลอร่า ชุดต่อมาเป็นคิวของแก้วใสกับตั้มก็เรียกเสียงปรบมือได้อย่างกึกก้องเช่นกัน ช่างภาพพากันกดชัตเตอร์ถี่ยิบเพราะลีลาวาดลวดลายของแก้วใส เจ๊เมี่ยงชะงักมองอย่างเจ็บใจ เพราะเด็กตัวเองแพ้รัศมีแก้วใสกับตั้ม ที่หน้าห้องน้ำในเวลานั้น พุชชี่พูดกล่อม เน็กซ์เพื่อให้ผ่อนคลายและระงับความตื่นเต้น ทั้งคู่สบตากันไปมาอย่างไว้เนื้อเชื่อใจ “เราทุกคนมีเรื่องที่เก็บอยู่ในใจกันทั้งนั้น แต่ที่ไม่ยอมเปิดมันออกมาเพราะเรากลัวที่จะให้คนอื่นรู้ความลับของเรา ถ้าชั้นบอกเรื่องของชั้นให้เธอรู้ เธอก็คงจะไว้ใจชั้นขึ้นมาบ้างนะเน็กซ์...ชั้นชอบพี่ติณ แต่ชั้นคบกับเขาไม่ได้ เพราะเขาดีเกินไปสำหรับผู้หญิงที่ชั้นเป็นอยู่ตอนนี้” พุชชี่พูดไปก็น้ำตาคลอ เน็กซ์อึ้งไปเพราะไม่เคยเห็น จึงเผลอยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาให้ “ชั้นบอกเธอแล้ว ทีนี้ก็ตาเธอบ้างแล้วล่ะ พูดกับชั้นสิเน็กซ์ ให้ชั้นเข้าถึงความรู้สึกที่แท้จริงของเธอ” เน็กซ์นิ่งไปครู่ อยู่ ๆ น้ำตาก็เริ่มคลอ เอ่อและร้องไห้ออกมา “ผม...ผม ผมคิดถึงแม่ คิดถึงพ่อ ผมไม่อยากทำให้เขาเสียใจ ผมทิ้งเขามาเพื่อจะตามหาคนที่ไม่เคยเลี้ยงดูผม ผมทำผิดกับพวกเขา แต่ผมก็กลับไปไม่ได้ ฮือ ๆ ๆ” เน็กซ์ปล่อยโฮออกมาอย่างหมดเปลือก พุชชี่เลยต้องดึงเน็กซ์มาโอบกอดเอาไว้และลูบหลังปลอบใจ “โธ่เอ๊ยเด็กน้อย เรื่องแค่นี้เอง ก็ชั้นรับปากเธอแล้วไงว่าชั้นจะช่วยเธอ แค่เธอตั้งใจทำอย่างที่ชั้นบอก ไม่ถึงปีเธอก็จะได้พบหน้าพ่อที่แท้จริงของเธอ” เน็กซ์กอดหล่อนแล้วร้องไห้ไม่หยุดพุชชี่จับหน้าที่น้ำตานองหน้าขึ้นมามองอย่างเอ็นดู “มา...ชั้นจะปลอบใจให้ เผื่อบางทีเธออาจจะรู้สึกหายคิดถึงบ้านบ้าง” พุชชี่จูบเบา ๆ ที่หน้าผากเน็กซ์เป็นการจูบเพื่อปลอบใจ แต่เน็กซ์กลับชะงักขนลุกซู่ แล้วสบตาหล่อนนิ่งนาน เน็กซ์ใจเต้นตึ้กตั้ก ก่อนจูบตอบอย่างห้ามใจตัวเองไม่ได้ พุชชี่ถึงกับอึ้งไปเลย การเดินแบบชุดที่สามเริ่มขึ้น แก้วใสกับตั้มออกมาเดินแบบประกบกับพวกเด็กในสังกัดของเจ๊เมี่ยงที่ยกแผงประกบข้างและหลัง เหมือนแก้วใสกับตั้มต้องอยู่ท่ามกลางสิงสาราสัตว์ที่น่ากลัว... เจ๊เมี่ยงพยักหน้ารับให้สัญญาณเล่นสกปรก เด็กเจ๊เมี่ยงเดินเบียดแก้วใสเกือบจะตกเวที แต่ตั้มคว้าตัวแก้วใสเอาไว้อย่างเนียน ๆ แล้วพาแก้วใสเดินกลับเข้ามาด้านในได้ คนอื่นไม่รู้คิดว่าเป็นการแสดง แต่หนูดอกรู้ว่าถูกแกล้งจึงเป็นห่วงแก้วใส “หึ...ถ้านังเจ๊เมี่ยงไม่สั่งให้เล่นสกปรกกับพวกเรา ไอ้อ่อนพวกนั้นมีเหรอจะกล้า” หนูดอกบอก “งั้นเดี๋ยวรอบต่อไป แก้วใสจะเอาคืนพวกมันเอง” “ไม่ต้องหรอกแก้วใส เด็กของมาดามพุชชี่ไม่ใช่อันธพาล ต้องใช้ฝีมือเท่านั้น” พุชชี่เดินเข้ามา “มาดาม นี่มาดามหายไปไหนกันมาคะเนี่ย หนูดอกโดนนังเจ๊เมี่ยงมันทั้งงับ ทั้งแขวะ ทั้งจิกจนจะเจิ๊มิ่ยวหมดแล้ว” หนูดอกถาม พุชชี่นิ่งไป หันไปมองที่ประตู เน็กซ์เดินเข้ามา เธอจิกหน้ามองเน็กซ์อย่างถมึงทึึง ส่วนเน็กซ์ก้มหน้าจ๋อย ๆ แถวหน้าผากโหนกแก้ม 2 ข้างมีรอยแดงอ่อน ๆ เป็นเส้นโค้งนิดหน่อย มันคือรอยขอบยางที่ดูดส้วม “เน็กซ์ เกิดอะไรขึ้น ทำไมหน้าตาเป็นอย่างนี้ล่ะ หรือว่ามาดามทำอะไรเธอ” แก้วใสตกใจ “ว่าไงเน็กซ์ ไปโดนอะไรมา”แก้วใสถาม พุชชี่ยังจ้องหน้าเขม็งอย่างเอาเรื่องสุด ๆ “ผมซุ่มซ่ามล้มหน้าไปกระแทกโถ ส้วม” “หน้ากระแทกโถส้วม” ตั้มขำเพราะคิดว่าเน็กซ์ตื่นเต้นจริง ๆ “คือผมมัวแต่ตื่นเต้นก็เลยไม่ทันมองพื้นน่ะครับ” “แล้วตอนนี้หายตื่นเต้นรึยังล่ะ” พุชชี่ยังจิกหน้ามองเน็กซ์ “ไม่หายก็ต้องหายแล้วล่ะ เพราะถ้าเธอไม่พร้อมสำหรับงานนี้ ความฝันของเธอ อาชีพของชั้น และปากท้องของทุกคนก็ต้องจบกันคราวนี้แน่” แก้วใสเข้ามาควงแขนเน็กซ์อย่างออดอ้อนเอาใจ “ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะเน็กซ์ มีชั้นอยู่ด้วย เธอต้องได้แจ้งเกิดแน่นอน” “หนูดอก รีบพาเน็กซ์ไปแต่งหน้ากลบริ้วรอยให้เกลี้ยง” “ค่ะ มาดาม” ชุดต่อมา เด็กในสังกัดของเจ๊เมี่ยงหลายคนเดินออกมาแล้วเข้าไปยืนเรียงโพสท่าได้รับเสียงปรบมือกึกก้อง แล้วดนตรีก็เปลี่ยนท่วงทำนองเป็นคึกคักเร้าใจมากขึ้น แสงไฟสาดระรัว สปอตไลต์จับเน็กซ์ที่เปิดตัวออกมาอย่างพญาเสือที่ทั้งดุดันและสง่างามคู่กับแก้วใสที่เป็นแม่เสือสาวสุดเซ็กซี่ แขกในงานทุกคนต่างพากันยืนอึ้งตะลึงมองเน็กซ์ นายแบบหน้าใหม่หนุ่มหล่อที่กระชากหัวใจของทุกคนให้หยุดนิ่งได้ แล้วเสียงปรบมือยาวนาน แสงแฟลชจากนักข่าวช่างภาพยิงใส่เน็กซ์กันระรัว พร้อมกับเสียงอื้ออึงถามกันอย่างเซ็งแซ่ว่า เด็กหนุ่มนั่นใคร คนในงานเกือบทั้งหมดชื่นชมเน็กซ์ แต่เจ๊เมี่ยงกับลอร่าก็ยังติงว่ายืนทื่อเป็นเสาหิน เน็กซ์มองแก้วใสอย่างตื่นเต้นเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองพุชชี่ ทั้งคู่สบสายตากันอย่างให้กำลังใจ พุชชี่พยักหน้ารับให้เน็กซ์ปล่อยอารมณ์เต็มที่เน็กซ์เกิดความมั่นใจก้าวเท้าเดินออกไปอย่างเท่ ๆ เข้ากับดนตรีเร้าใจเรียกเสียงกรี๊ดจากสาว ๆ ในงานดังสนั่น หนูดอกกับตั้มดีใจยืนปรบมือไม่หยุด “มาดามคะ...ได้ยินมั้ยคะ เสียงกรี๊ด ๆ ๆ จนห้องแทบแตกแน่ะ” “ในที่สุดเขาก็ทำได้”พุชชี่ยิ้มรับ “ไม่ใช่แค่ทำได้เฉย ๆ นะพุชชี่ แต่ทำได้ดีจนน่าตกใจเลย ถามจริง ๆ เถอะ เธอไปติวเข้มหลักสูตรเร่งรัดยังไงเน็กซ์ถึงทำได้ขนาดนั้น” ตั้มอยากรู้ พุชชี่นิ่งไปแล้วคิดถึงรอยจูบของเน็กซ์ จนตั้มถามซ้ำ “เอ่อ...เด็กมันดื้อน่ะตั้ม เหมือนกระท้อน นั่นแหละ ถ้าไม่ลงมือทุบหนัก ๆ ก็ไม่อร่อยหรอก” ตั้มพยักหน้ายิ้ม ๆ ดูบนเวทีต่อ พุชชี่เผลอเอามือแตะริมฝีปากตัวเอง ใจเต้นตึ้กตั้ก ก่อนจะหันไปมองเน็กซ์ที่ยิ้มให้คนดูจนเรียกเสียงกรี๊ดสนั่น...ในห้องแต่งตัวหลังเวที เจ๊เมี่ยงเดินหน้าเครียดเข้าไปดูหมอกี้กับฝันหวานหวานที่จะเดินแบบในชุดฟินาเล่ ทีมงานรายงานเจ๊เมี่ยงว่าของหมอกี้เรียบร้อยแล้วเหลือแต่ฝันหวานหวานที่ยังไม่พร้อม “ทำไมยังไม่พร้อมอีกล่ะคะ มีปัญหาอะไรทำไมไม่บอกเจ๊”
ขอขอบคุณแหล่งที่มา :
คุณไม่สามารถมองเห็น links ได้ กรุณา.สมัครสมาชิก หรือ เข้าสู่ระบบมาดามดัน วันที่ 4 ธันวาคม 2556
